Eylülde gelmelisin

           Çiselerin çöktüğü ayaz sabahlarının irkiltisini hissettiğim buğulu nefesimde, tutuklu kalmış aynalara bakmaktıo hazin Eylül sabahları. Bir suçlu edasının sol yanında ki bir çıkış kapısını aramak, adım adım o soğuk odalara rağmen ufak bir sıcaklık aramaya benziyordu... dediğin gibi hiç olur mu öyle şey kendimi aç bırakmamalıyım en azından sıcak bir çayı hak eden bir yanım vardır elbette. Belki de sobayı yakmalıyım biraz müzik benimle bu soğuk havayı teneffüs edebilir. Yanımda yıllardır huylarımdan başka ne var ki zaten ? 

Aylar yıllar hatta hiç hesaplayamadığım günler saatler geçiyor bir bir öte tarafa... 

Ne diyeyim ki ? 

Çoçukluğum'dandır severim soğuk sabahlara sıcak bir yatak biraz sevgi işte... O zamanlardır benim harika sabahlarım. Çok uzun sürmedi oda. İlk kadınımdı aslında babamda çok severdi '' Annemi '' öyle derdi kendisi bir eylül sabahında yaşamıştım yokluğunda ki o tarifsiz acıyı... 

'' Sabalara kadar yağan yağmurlara söylüyordum umutlarımca onlardıda tek tarifim. Belkide bir tek onlar değiyordu ellerine unutmadım merak etme. !! ''

Nasılsa savuruyordu sahipsiz bir yaprak misali bomboş kalmış sokaklarıma kaldırımlarda bulduğumda kendimi kör olası bir çöpçünün isyan dolu torbasına sokulmuşcasına kaybediyordum gelecek yılları. Öyle ya şimdilerde mevsim kış sıcak ellerini çekecek canım... Ördüğün yün kazak beni koruyor kolluyor merak etme hemde üşütmüyor. İşte öyle geçer zaman ne bir eksik ne bir fazla. 

İçimi okuduğunu hissediyorum biliyormusun. sanki beni duyuyorsun bu beni çok rahatlatıyor, ne dersem direkt sana havale işte. Ondandır sevmelerimde bir korku var, gelmeler gitmeler yalnızlıklar. Neyse ben alıştıklarımla mı kalmalıyım. 

Pekde bilmem ya nasıl sevilir birisi? 

Nasıl bir insanın insana kanı kaynar... 

Bunlar bana çok mu uzak....

Hırçın bir dalga gibi çarpıyorum kendimi kayalıklara, asi bir martı çığlığında kayboluyorum sokaklara, yaşananlar an ve an soluk soluğa böyle nasıl yaşanır ki ? Yaşıyorum işte. hem Rabbim dağına göre kar verirmiş ? Elbette vardır benimle üşeyecek birisi. Hem üç mevsim bir ayrılık yaşanmaz ki ? Sonuna kadar sevmeli insan. 

Onu karşıma çıkaran kaderdi elbette, oda benim gibi kimsesiz ... Zira çok sessizdi sanki dilini yutmuştu öyle bakarken ulu orta gözleri doluyordu onsekiz yaşına bastığında kendisi olmalıymış bir yetimhane kuralı dedi. Bu ne kadarda can yakıcıydı ... 

'' Anlat dedim sustu, o sustu ben anladım... ''

Evet Eylüller çok can yakar bilirim üstelik soğuktur geceleri... 

Bir ara elimi tuttu sandım ki güneşi avuçluyordu ellerim ellerinde. Gözleri gökyüzü mavisiydi bense deniz.! Korkularımla boğarmıydım ki ! bilmem ...

Tuttum ellerinden soğuk bir eylül sabahı geldim yanına Annem ... Islak toprağını kokladım, baktım ağlıyordu bir kez daha sevdim. Merak etme o bana ben ona mevsimsiz sonbaharlar olduk... Şimdilik hoşcakal rahat uyu. Seni çok özleyeceğim belki başka Eylüllerde sende gelirsin...

Eylülde Gelmelisin... Seni çok sevmeliyim. 

Yazar : Ersin Karadaş

 Sokak Şairi Ersince

Eylülde Gelmelisin Seni Çok sevmeliyim.